अनिकेत काहीसा आश्चर्यचकित होऊन घड्याळाकडे पाहत राहिला. आताच मगाशी दहा वाजून गेल्याचे त्याला चांगले आठवत होते. परंतु आता घड्याळ अचानक आठ वाजताची वेळ दाखवत होते. ऑफिसात बसून चहा पीत असणारे आपण आता पुन्हा आंघोळीच्या तयारीला कसे लागलो आहोत हे त्याला समजत नव्हते. अजून हैराण करणारी गोष्ट म्हणजे मनात विचार काहीही चालू असोत, त्याच्या हातून कृती मात्र आधी जशा घडल्या तशाच होत होत्या. आंघोळ आटपून जसे बाहेर पडण्याची वेळ आली तशी त्याची छाती धडधडू लागली. साडेआठ वाजता आपली पत्नी साधनाशी झालेला वाद त्याला चांगलाच आठवत होता. कसेही करून हा वाद कसा टाळता येईल ह्याचा तो विचार करू लागला होता. परंतु कृतीवर नियंत्रण आणण्याचे त्याचे सर्व प्रयत्न निष्फळ होत होते.
अनिकेतच नव्हे तर सर्व मनुष्यजातीत (किंबहुना त्यांच्या मनात) प्रचंड खळबळ माजून राहिली होती. प्रत्येक एका तासानंतर घड्याळ दोन तास मागे जाई. एक तासाच्या घटना घडत आणि पुन्हा दोन तास पाठी! पृथ्वीचे मार्गक्रमण कसे बदलले जात आहे ह्याही विषयी कोणालाच समजत नव्हते. आणि मुख्य म्हणजे एकाही पंचेन्द्रियावर कोणाही माणसाचे नियंत्रण नव्हते. मनातील विचार कोणाला बोलून, लिहून सांगायचे तोही मार्ग नव्हता.
भूतकाळातील सर्व घटना पुन्हा अनुभवणं हा कधी सुखद तरी कधी दुःखद अनुभव होत होता. परंतु ह्यात एकच गोष्ट घडणार होती आणि ती म्हणजे भूतकाळातील माणसे परत वावरताना दिसणार होती. ह्या अतिशय विचित्र प्रकाराला सुरुवात होऊन केवळ तीन तास झाले होते पण भूतकाळातील घटना यांत्रिकपणे पुन्हा अनुभवणाऱ्या अखिल मनुष्यजातीची मने अगदी हादरून गेली होती.
(क्रमशः)
No comments:
Post a Comment