Monday, January 6, 2014

जाणता अजाणता - भाग २




वसुधाताई आणि गजाननकाका सहजासहजी हार मानणाऱ्यातले नव्हते. गजाननकाकांच्या मित्राचा मुलगा एका स्थानिक बँकेत मोठ्या हुद्द्यावर होता. त्याला फोन लावल्यावर त्या बँकेत वाणिज्य शाखेतील पदवीधरांसाठी भरती चालू असल्याचे काकांना कळलं. आणि मग! संध्याकाळी तन्वी एक बाहेर चक्कर मारून यायला म्हणून बाहेर पडणार तितक्यात तिचा फोन खणखणला! शंतनुचा फोन असेल ह्या आशेने तिने पाहिलं तर अनोळखी नंबर दिसला. शक्यतो ती अनोळखी क्रमांकावरील फोन घ्यायची नाही. पण कोणास ठाऊक कसं पण तिने हा फोन उचलला! बँकेतून मुलाखतीसाठी फोन होता आणि त्यांनी काकांचा संदर्भ दिला. "मला ह्यात अजिबात रस नाहीये" असे सांगून फोन ठेवायची तीव्र इच्छा झाली. पण नुसतं बोलून पाहायला तर काय हरकत आहे, आपण थोडेच जाणार आहोत तिथे, असा विचार करून तिने पाच मिनिटांचा वेळ मागितला. तयार होऊन ती मुलाखतीला बसली. मुलाखत अगदी खेळीमेळीच्या वातावरणात चालू झाली. तन्वीच्या सामान्यज्ञानावर, संगणकाविषयी आणि एकंदरीत जगभरच्या आर्थिक परिस्थितीविषयीच्या ज्ञानावर मुलाखतमंडळ खुश दिसत होत. तिचे गणितातील फंडे सुद्धा बऱ्यापैकी चांगले होते आणि वाणिज्यशाखेतील तिच्या प्राविण्यावर तर ते मंडळ फिदा झालं. "तुम्हांला ह्या पदाविषयी, त्यातील जबाबदाऱ्याविषयी काही प्रश्न आहेत का?" मुलाखतमंडळाने हा प्रश्न विचारायला आणि दार उघडून शंतनू आत यायला एकच क्षण मिळाला. "मला महिन्यातून १-२ आठवडे घरून काम करायला परवानगी मिळेल का? तन्वीच्या मनातील हा प्रश्न शंतनुच्या येण्याने तिच्या मनातच राहिला. "नाही" एका शब्दात ती उत्तरली. पुढे फोनवर आपला ई - मेल देत असलेल्या तन्वीकडे शंतनु काहीसा चकित होऊन पाहत होता.
बाहेर फिरायला जायची वेळ टळून गेली होती. शंतनु एव्हाना ताजातवाना होऊन सोफ्यावर बसला होता. तन्वी चहा घेऊन सोफ्यावर येउन बसली. तिची नजर शंतनुने टेबलवर  ठेवलेल्या राहण्यासाठी प्रस्तावित असलेल्या मुन्नरच्या दोन इमारतींच्या  फोटोकडे गेली. त्यातील एका इमारतींचे फोटो तिला बेहद्द आवडले. त्याच्या भोवतालचे चहाचे हिरवे मळे, गॅलरीतून दिसणारे उंच पर्वतराजीचे विहंगम दृश्य! चहाचे घोट घेत पेपर वाचण्याचे नाटक करणाऱ्या शंतनुच्या एका डोळ्याने तन्वीच्या चेहऱ्यावरील ख़ुशी टिपली. तन्वीने सुद्धा मग खुशीत येऊन म्हटलं "आपण ना ह्याच इमारतीत सदनिका घेऊयात!" झालं गेलं विसरून ते दोघंजण अगदी खुशीत हसले. तितक्यात तन्वीचा फोन पुन्हा खणखणला. पलीकडे काका होते. "तन्वी, अगदी कमाल केलीस तू मुलाखतीत! तुला वार्षिक ९ लाखांचं पॅकेज द्यायला ते तयार आहेत! आणि दोन वर्षात बढती! मीच त्यांना हो सांगून टाकणार होतो पण त्यांना तुझ्याकडूनच होकार हवाय! सांगू ना मग हो त्यांना!" तन्वीला क्षणभराची उसंत न देता काकांची बडबड चालूच होती. तन्वीच्या तोंडून शब्द फुटेना. "मी तुम्हांला उद्या सकाळी फोन करते" ती कशीबशी उद्गारली. अचानक झालेल्या तिच्या चेहऱ्यावरील हावभावांच्या ह्या बदलाने शंतनू अगदी चकितच झाला.
पुढे अर्धा तासभर त्याला सर्व परिस्थिती समजून सांगताना तन्वीची हालत खराब झाली. "तू मुलाखत दिलीच कशाला? शंतनूच्या ह्या प्रश्नाचे तिच्याकडे उत्तर नव्हतच. तिलाच स्वतःला पडलेला तो प्रश्न होता. घड्याळाकडे पाहिलं तर आठ वाजत आले होते. पुन्हा एकदा हिरमुसलेल्या शंतनूला तसंच ठेवत तिने स्वयंपाकघराकडे धाव घेतली. शंतनुची जेवणाची साडेआठची वेळ पाळायची तर आता फक्त खिचडीसाठी वेळ होता. कुकर लावता लावता मुलाखतीतील आपल्या कामगिरीवर ती बेहद्द खुश होऊन मनातल्या मनात हसत होती. मागे आलेल्या शंतनुची चाहूल घेताच तिने त्या विचारांना आवरलं. "मग हा ब्लॉक भाड्याने द्यायचा की तसाच ठेवायचा? ती म्हणाली. तन्वीला प्रस्तावित केल्या गेलेल्या ९  लाखांच्या  पॅकेजचे विचार शंतनूच्या मनातून अजून गेले नव्हते. आपल्याला चार वर्षानंतर आता कुठं १० चा आकडा गाठता आला आणि हिला पहिल्या नोकरीतच ९ लाख देतायेत! "मुलगी फार हुशार आहे हो!" तन्वीच्या मावशी साखरपुड्याच्या वेळी बोलल्या होत्याच. "आमचा शंतनुही काही कमी नाही" काही ऐकून घ्यायची सवय नसणाऱ्या त्याच्या काकूंनी त्याच वेळी ठसक्यात उत्तर दिलं होत. शंतनुला अचानक तो प्रसंग आठवला. तन्वी त्याचाकडे पाहत त्याच्या मनाचा ठाव घेत होती. अचानक बाहेर चिमण्यांची चिवचिव ऐकू आली. दोघांनी बाहेर उभारलेल्या चिमणीच्या घरट्यात राहणारे चिमणाचिमणी मेहनतीने उभारलेल्या आपल्या घरट्याकडे कौतुकाने पाहत होते!

No comments:

Post a Comment